- caballus
- 1.
căballus, i, m., = kaballês [perh. Celtic; hence Ital. cavallo, Fr. cheval, Engl. cavalry, cavalier, etc.; cf. cob, Germ. Gaul], an inferior riding- or pack-horse, a nag ( poet. and in post-Aug. prose): tardus, Lucil. ap. Non. p. 86, 15;B.
Varr. ib.: mediā de nocte caballum Arripit,
his nag, Hor. Ep. 1, 7, 88; so id. S. 1, 6, 59; 1, 6, 103; id. Ep. 1, 18, 36; Juv. 10, 60; 11, 195; Sen. Ep. 87, 8; Petr. 117, 12; Dig. 33, 7, 15:Gorgoneus, jestingly for Pegasus,
Juv. 3, 118.—Prov.1.Optat ephippia bos piger, optat arare caballus, i.e. no one is content with his own condition, Hor. Ep. 1, 14, 43.—2.Tamquam caballus in clivo, for one who walks wearily, Petr. 134, 2 (cf. Ov. R. Am. 394: principio clivi noster anhelat equus).2.Căballus, i, m., a Roman cognomen, in the pun:qui Galbam salibus tuis, et ipsum Possis vincere Sextium Caballum. Non cuicumque datum est habere nasum. Ludit qui stolidā procacitate, non est Sextius ille, sed caballus,
Mart. 1, 42 fin.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.